“It’s been a beautiful thing, but unbearable. Impossible love that never ends. Those that always last”
Το θέμα της ταινίας είναι η απόφαση του νεότερου γιου μιας πλούσιας οικογένειας στο Λέτσε της Ιταλίας (Τομάσο) να ακολουθήσει τον δρόμο που θέλει πραγματικά στη ζωή του και όχι αυτόν που οι γονείς του σχεδίασαν για κείνον, και οι δυσκολίες που συναντά μέχρι να φτάσει στο στόχο του. Ο Τομάσο ζει στη Ρώμη, όπου δεν σπουδάζει οικονομικά όπως πιστεύουν οι δικοί του, αλλά ασχολείται με τη λογοτεχνία και τη συγγραφή. Επίσης είναι γκέι και συζεί με τον σύντροφό του Μάρκο. Σε μία επίσκεψή του στην πόλη όπου ζει η οικογένεια του, και ενώ ο πατέρας του σκοπεύει να ανακοινώσει πως θα αναθέσει τη διεύθυνση του εργοστασίου ζυμαρικών της οικογενείας στου δύο γιους του, στον Αντόνιο που είναι ο μεγαλύτερος και δουλεύει στο εργοστάσιο αρκετά χρόνια και στον Τομάσο, ο Τομάσο αποφασίζει να αποκαλύψει τα μυστικά του. Προηγουμένως μιλάει ανοιχτά στον αδελφό του, του εξηγεί το σχέδιο του και την ελπίδα του πως ο πατέρας του δεν θα το δεχτεί καλά, θα τον διώξει κι έτσι θα μπορεί να ζει ελεύθερος, χωρίς να κρύβεται. Το ίδιο βράδυ, στο δείπνο, όπου είναι μαζεμένη όλη η οικογένεια, ο Αντόνιο χαλάει τα σχέδια του Τομάσο αποκαλύπτοντας τα δικά του μυστικά. Ο πατέρας του τον διώχνει και παθαίνει έμφραγμα. Έτσι ο Τομάσο, προκειμένου να προστατεύσει τον πατέρα του, αποφασίζει να μην αποκαλύψει το μυστικό του και έτσι βρίσκεται παγιδευμένος, να ζει με την οικογένεια του και να διευθύνει το εργοστάσιο. Στο διάστημα αυτό προσπαθεί να εξισορροπήσει όλα αυτά που κουβαλάει μέσα του και τον καθορίζουν με την ανάγκη του να ζει ελεύθερος, “κάνοντας τα δικά του λάθη”. Μια επίσκεψη των φίλων του από τη Ρώμη, μεταξύ των οποίων βρίσκεται και ο σύντροφός του, ο Μάρκο, τον κάνει να σκεφτεί καλύτερα τα πράγματα και να προσπαθήσει να ξεφύγει από τις παγίδες της οικογενείας του.
Φυσικά η ταινία προχωράει πολύ πιο μακριά από το θέμα της. Ο Ozpetek στρέφει με τρυφερότητα και κατανόηση, την κάμερά του πάνω σε όλους τους ήρωες: στον πατέρα με τις σκουριασμένες αντιλήψεις που δεν μπορεί να δεχτεί την ομοφυλοφιλία του γιου του και τον αντίκτυπο που θα έχει στην μικρή κοινωνία όπου ζει, στην μητέρα που ενώ καταλαβαίνει περισσότερα απ’ όσα δείχνει, επιλέγει να ζει μέσα στη βολή και την ασφάλεια της αποστασιοποίησης, στη θεία (αδελφή του πατέρα) που, δυστυχισμένη και απογοητευμένη από τη ζωή της, επέλεξε τη λύτρωση στο αλκοόλ και στην τρέλα. Τέλος στη γιαγιά, μια τραγική μορφή, αυτή που έστησε το οικογενειακό εργοστάσιο και που ζει όλα αυτά τα χρόνια χωρίς να έχει αποκαλύψει σε κανέναν το δικό της μυστικό. Κανένας από αυτούς δεν είχε την απαιτούμενη δύναμη να εναντιωθεί στο κατεστημένο και να ακολουθήσει το δρόμο της ελευθερίας και των ατομικών του επιλογών, κάποιοι, όπως ο πατέρας, επιλέγοντας να γίνουν κομμάτι του κατεστημένου αυτού, και οι υπόλοιποι επιλέγοντας άλλες διεξόδους. Όμως ο θάνατος της γιαγιάς, η μοναδική της ελεύθερη επιλογή, λυτρώνει όλα τα μέλη της οικογένειας, δυναμώνει τους δεσμούς τους, τους εξανθρωπίζει και τους ελευθερώνει. Στο τέλος, σε μια από τις ομορφότερες κινηματογραφικές σκηνές που έχουν γυριστεί, συναντιούνται το παρελθόν, το παρόν, οι αναμνήσεις, τα απωθημένα, οι οικογενειακοί δεσμοί, η ελευθερία, η αγάπη και ο θάνατος.
Ο Ozpetek είναι, κατά τη γνώμη μου, ένας από τους καλύτερους, εν ζωή, σκηνοθέτες. Οι ταινίες του είναι παράθυρα σε μαγικούς κόσμους, αυτούς του κόσμους που σκηνοθετεί με τόση τρυφερότητα και ανθρωπιά. Κάποιες σκηνές μου θύμισαν την “οικογενειακή γιορτή” του Thomas Vinterberg, όμως ο Ozpetek δεν καταδικάζει τους ήρωες της ταινίας του, προσπαθεί να τους καταλάβει, να τους δικαιολογήσει και να βγάλει από μέσα τους την αληθινή, ανθρώπινη πλευρά τους.
stove polish 