Κομμάτια

Για ώρα πολλή περπατούσα εντελώς αφηρημένος. Νόμιζα ότι οι άλλοι έρχονταν πίσω μου αλλά μάλλον κάπου θα σταμάτησαν. Χάθηκα! Βρέθηκα, να περπατάω μόνος σ’ ένα δρόμο άγνωστο. Συνέχισα με την ελπίδα να αντικρίσω μια οικεία εικόνα. Ο ήλιος του καταμεσήμερου με ζέσταινε ευχάριστα. Οι άνθρωποι που περνούσαν από δίπλα μου ήταν ντυμένοι με τα ρούχα του καλοκαιριού· κοντά μανίκια, φανελάκια, βερμούδες, σανδάλια. Έστριψα σ’ έναν δρόμο μεγαλύτερο, με νησίδα στη μέση, με ψηλά κτίρια και στοές. Άγνωστος κι αυτός. Περπατούσα ασταμάτητα μέχρι που αφαιρέθηκα ξανά. Δεν θυμάμαι τι σκεφτόμουν, αν σκεφτόμουν, όταν ξαφνικά σκοτείνιασε. Ο ήλιος είχε κρυφτεί πίσω από μαύρα σύννεφα. Αισθάνθηκα στο δέρμα μου τις πρώτες ψιχάλες της βροχής που μέσα σε λίγα λεπτά είχαν μετατραπεί σε μια δυνατή καλοκαιρινή μπόρα. Μπήκα γρήγορα σε μια στενή στοά για να προστατευτώ. Ο διάδρομος αυτός τελείωνε σε μια πανύψηλη σιδερένια πόρτα. Ήταν η είσοδος ενός αυστηρού και πιθανόν εξίσου πανύψηλου κτιρίου. Στάθηκα εκεί με την πλάτη ακουμπισμένη στο κρύο μέταλλο και την ελπίδα ότι η βροχή θα σταματούσε σύντομα. Κοιτούσα προς το άνοιγμα της στοάς που πλαισίωνε σαν κορνίζα ένα κομμάτι του δρόμου με τη νησίδα, ένα κομμάτι του απέναντι κτιρίου κι ένα κομμάτι της βροχής. Άνθρωποι με μακριά αδιάβροχα και ομπρέλες διέσχιζαν βιαστικά το κάδρο μου, άλλοτε ένας μόνος του, άλλοτε δύο μαζί ή και περισσότεροι. Κάποιοι μιλούσαν στο κινητό τους, κάποιοι άλλοι μιλούσαν στον διπλανό τους, κάποιοι δεν μιλούσαν. Χάνονταν γρήγορα. Μετά περνούσαν άλλοι, με διαφορετικά αδιάβροχα και ομπρέλες. Μιλούσαν, άλλοτε δυνατά κι άλλοτε σιγανά. Χάνονταν κι αυτοί, αφήνοντας στο κάδρο μου ένα κομμάτι του δρόμου με τη νησίδα, ένα κομμάτι του απέναντι κτιρίου, ένα κομμάτι της βροχής και τις λέξεις τους…