Τι είναι ερωτισμός; Είναι η ίδια η σεξουαλικότητα στην απόλυτη έννοιά της, στην άρνηση δηλαδή να τεθεί στην υπηρεσία της διαιώνισης του είδους. Είναι η άσκηση της σεξουαλικότητας ως αυτοσκοπού, ως καθαρής απόλαυσης. Όπως και η γαστρονομία ξεχωρίζει την τροφή από τη θρεπτική της λειτουργία, την ανυψώνει σε απόλυτη αξία και κάνει τη μαγειρική μία τέχνη ευγενή. Ο γαστρονόμος και ο πεινασμένος, δεν μπορούν παρά να γυρίσουν ο ένας την πλάτη στον άλλον. Όταν η βικτωριανή ηθική καταδικάζει κάθε σεξουαλική πράξη που δεν τελείται υπό τους όρους της αναπαραγωγής και με μοναδικό της στόχο αυτή την αναπαραγωγή, επιτίθεται απλούστατα στον ερωτισμό. Όταν ο Ναπολέων, διώχνοντας τη στείρα Ζοζεφίνα για να παντρευτεί την Μαρία Λουίζα, έλεγε “παντρεύομαι μια κοιλιά”, στερούσε εκ των προτέρων τη σχέση που θα είχε με τη μέλλουσα γυναίκα του από κάθε έννοια ερωτισμού. Και αντιστρόφως, το αντισυλληπτικό χάπι και η άμβλωση, που η λειτουργία τους είναι να αφαιρούν από τη σεξουαλική πράξη την αναπαραγωγική της σημασία, είναι σύμμαχοι και βοηθοί του ερωτισμού. Η ομοφυλοφιλία, εκ φύσεως ξεκομμένη από την αναπαραγωγή, είναι πολύ πιο αθώα ερωτικά απ’ ότι η εξαναγκασμένη σε επικίνδυνες και εγκληματικές υπεκφυγές ετεροφυλία.
Η αναπαραγωγή οριοθετείται αυστηρά στον χώρο και στον χρόνο. Κανονικά, ένας οικογενειάρχης με τρία παιδιά, δεν θα έπρεπε να έχει κάνει έρωτα παρά μόνο τρεις φορές στη ζωή του, κι αυτό, υπό την προϋπόθεση ότι δεν απέκτησε δίδυμα! Ο άντρας όμως έχει κατά μέσον όρον από πέντε ως δέκα χιλιάδες εκσπερματώσεις στη διάρκεια της ζωής του και είναι, μαζί με το γουρούνι, το μόνο ζώο που κάνει έρωτα όλες τις εποχές. Αυτοί οι αριθμοί αποδεικνύουν την απάτη της βικτωριανής ηθικής και την αχαλίνωτη ερωτική κλίση του ανθρώπου.
Η επεκτατική δύναμη του ερωτισμού, προχωρεί σε όλους τους τομείς. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για πανερωτισμό, για ερωτικό ιμπεριαλισμό. Όλοι οι δρόμοι και οι δίοδοι είναι καλοί γι αυτόν. Εκμεταλλεύεται ακόμη και τα εμπόδια που του ορθώνουν το μίσος και ο φόβος του φύλου που παίζουν τον ρόλο της ηθικής της κοινωνίας. Ο Δον Ζουάν δεν είναι τίποτα άλλο από τη μυθολογική προσωποποίηση του ερωτισμού που προκαλεί την κοινωνία, τον γάμο και τη θρησκεία και δηλώνει το θάρρος και τη χαρά του εναντίον της ευνουχιστικής τάξης των πραγμάτων. Είναι γεγονός ότι ο ερωτισμός του Δον Ζουάν, φυλακισμένος σε μια κοινωνία διπλομανταλωμένη -την Ισπανία του 16ου αιώνα- δεν μπορεί να εκφραστεί παρά με την ψευδορκία, τη βλασφημία και το φόνο. Σ’ αυτή την ιδιαίτερη περίπτωση, ξαναβρίσκουμε τη φρικτή και αιματηρή διαλεκτική που αντιθέτει, σαν δυο αδελφούς εγκληματίες και εχθρούς μεταξύ τους, την τρομοκρατία και την αντιτρομοκρατία.
stove polish 