Πριν λίγο τελείωσα το “Έμφυτο Ελάττωμα” και αισθάνομαι ένα κενό, το κενό που σου αφήνει ένα βιβλίο που τελείωσε, ενώ δεν ήθελες να τελειώσει. Από την πρώτη σελίδα του μέχρι την τελευταία διάβαζα ασταμάτητα (κι όποτε αναγκαστικά έπρεπε να διακόψω το σκεφτόμουν ασταμάτητα). Μπροστά στο you tube, διάβαζα και άκουγα παράλληλα τα τραγούδια από το soundtrack του βιβλίου. Στο μυαλό μου σκηνές από ταινίες με τον John Garfield ή την Casablanca. Στο στόμα μου η γεύση της φούντας και στ’ αυτιά μου η Janis Joplin, ο Jimmy Hendrix και οι Jefferson Airplane να τραγουδάνε στο Woodstock, όπως τους θυμάμαι από τις βιντεοκασέτες που, στις αρχές της δεκαετίας του 80, έγραφα με μανία από κάποιες εκπομπές της κρατικής τηλεόρασης.
Ένα βιβλίο που το διάβασα με όλες μου τις αισθήσεις και που, αν και εγώ δεν έζησα την περίοδο εκείνη στην Αμερική, θα ήθελα πάρα πολύ όλα όσα αναφέρονταν μέσα να ήταν και δικά μου βιώματα. Θα ξαναγυρίσω σ’ αυτό κάποια στιγμή, αναζητώντας για δεύτερη φορά το εξαιρετικό χιούμορ, τους διαρκείς υπαινιγμούς, τις ανατροπές της πραγματικότητας. Κυρίως όμως θα ξαναγυρίσω για να μπω σ’ αυτή τη μοναδική ατμόσφαιρα, σε ότι με έκανε να μη θέλω να βγω από αυτές τις 435 σελίδες του.
stove polish 