“Σιωπή μέσα στο σπίτι, ο γιος τους, ο Τζάστιν, είχε αποκοιμηθεί μέσα στο φως της Τηλεόρασης. Η Πρέρι, που δεν είχε ποτέ ζήσει εκεί. Το φυλλόδεντρο και ο διακοσμητικός φοίνικας, που απορούσαν για τα όσα συνέβαιναν και ο Ευγένιος, ο γάτος, που αυτός μπορεί και να ήξερε. Η Φρένεζι τράβηξε το χέρι της από του Φλας και άρχισαν πάλι να μιλούν για δουλειές, για το παρελθόν, ανιχνευτές που προχωρούσαν με πηδήματα και ψυχαναγκαστική λάμψη στα μάτια, κάνα δυο βήματα πάντα πιο πίσω, καταλαγιάζοντας μόνο για λίγο. Ασφαλώς υπήρχαν άνθρωποι που δεν τους προβλημάτιζε διόλου το παρελθόν, πολλοί απ’ αυτούς απλούστατα δεν θυμόνταν. Πολλοί απ’ αυτούς της είπαν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ότι τους αρκούσε να κυλάει ο χρόνος χωρίς να διοχετεύουν πολύτιμες δυνάμεις σ’ αυτό που, ας το παραδεχτούμε, είχε πεθάνει και χαθεί εδώ και δεκαπέντε με είκοσι χρόνια. Για τη Φρένεζι, όμως, το παρελθόν της θα έμενε στο ιστορικό της για πάντα, ήταν το ζόμπι που την κουτουλούσε στην πλάτη, ο εχθρός που κανείς δεν ήθελε να δει, ένα στόμα που έχασκε μαύρο σαν τάφος.
Όταν πέρασε η δεκαετία του εξήντα, όταν μάκρυναν οι ποδόγυροι και τα χρώματα των φουστανιών έγιναν πιο μουντά και όλες φορούσαν μέικ-απ που υποτίθεται ότι δεν έπρεπε να φαίνεται ότι το φορούσαν, όταν τα κουρέλια και τα μπαλώματα έφαγαν τα ψωμιά τους και η Νιξονική Καταπίεση διαγραφόταν τόσο φανερά που μπορούσε να τη δει και ο πιο γκαγκά αισιόδοξος χίπης, τότε, αντιμέτωπη με τον βαθύ φθινοπωρινό άνεμο εκείνων που έρχονταν, είπε με το νου της: Τώρα, επιτέλους! Τώρα έρχεται το δικό μου Γούντστοκ, ο δικός μου αιώνας του ροκ-εν-ρολ, οι δικές μου άσιντ περιπέτειες, η Επανάστασή μου. Επιτέλους κληρονόμος, νόμιμη στους δρόμους, διαθέτοντας πλήρως τα τυπικά προσόντα, εξέλαβε την ιδιαίτερη υποτέλειά της ως την ελευθερία, που παραχωρείται σε λίγους, να δρουν έξω από εντάλματα και καταστατικά, να αγνοούν την ιστορία και τους νεκρούς, να μη φαντάζονται κανένα μέλλον, καμιά αναγέννηση, να είναι απλώς ικανοί να ορίζουν κάποιες στιγμές, καθαρά από τη δράση που τις πληρούσε. Εδώ είχε να κάνει με έναν κόσμο απλότητας και σιγουριάς, που κανένας μαστούρης, κανένας εξεγερμένος αναρχικός δε θα έβρισκε ποτέ, έναν κόσμο βασισμένο στο ένα και το μηδέν της ζωής και του θανάτου. Ελάχιστος, ωραίος. Πρότυπα ζωών και θανάτων…”
Εικ.: Darius Kinsey, Crescent Camp No I
stove polish 