“Κάποια μέρα, θα έχω μια γυναίκα.
Κι όταν η γυναίκα μου θα γίνει ενός χρόνου, θα ακολουθήσω, με απλωμένα χέρια, τα πρώτα της βαριά και διστακτικά βήματα και θα γίνω οδηγός της για να της μάθω να πλησιάζει χωρίς να φοβάται τα λουλούδια, τα ζώα και τους ανθρώπους. Θα ριχτούμε στα κύματα και θα την μάθω να κολυμπά. Σαν μικρή φώκια, θα προσπαθεί να βρει καταφύγιο στην αγκαλιά μου όπου θα γραπώνεται σαν από έναν κρίκο, θα σκαρφαλώνει στην πλάτη μου σαν ν’ ανεβαίνει σ’ ένα νησί.
Αργότερα, η γυναίκα μου θα σκύψει πάνω από τα βιβλία. Κι εγώ, ώρα προς ώρα, θα γιατρέψω αυτή την περίεργη τύφλωση που την εμποδίζει να δει τα πράγματα μέσα απ’ τα γράμματα και τις λέξεις. Θα την προικίσω με αυτή τη μαγική δύναμη που μέσα από σωρούς χαρτί κάνει να αναδύονται το δάσος, η Ωραία και το Τέρας, περιπέτειες τρομακτικές και υπέροχες, γέλια και κλάματα. Έπειτα, θα οδηγήσω το χέρι της πάνω στο χαρτί και θα της μάθω να σχεδιάζει γραμμούλες και κουλουρίτσες, που είναι τα μούσκουλα και τα οστά των γραμμάτων.
Κάθε νύχτα, η γυναίκα μου θα κοιμάται στο βαθούλωμα της αγκαλιάς μου, γιατί υπάρχουν ώρες σκοτεινές που το κορμί δεν αντέχει τη μοναξιά, πεθαίνει από λύπη.
Έτσι θα έρθει η γυναίκα μου και θα εγκατασταθεί στη ζωή μου, σαν ένα ψάρι στο ενυδρείο του, σαν μια τουλίπα στη γλάστρα της. Και καθώς η ζωή μου είναι πλούσια και γόνιμη, η γυναίκα μου θα ανθίζει ολοένα σε ομορφιά, πνεύμα και φρόνηση. Και η ζωή μου θα συνεχίζεται, έκθαμβη απ’ αυτόν τον καρπό που θα φέρει μέσα της.
Στην αρχή, το νεανικό και μυώδες χέρι μου θα οδηγούσε τον απαλό και σκυφτό της ώμο. Στο τέλος, το στεγνό και γεμάτο στίγματα μπράτσο μου, θα στηρίζεται πάνω στο σταθερό και στρογγυλό ώμο της.”
stove polish 